Wolfert werd reeds in 1318 met zijn ooms Floris en Claas als grondbezitters te Zandijke in de Zeeuwse rekeningen vermeld, na 1331 ook in andere plaatsen. Hij komt het eerst voor in het jaar 1325 als neef van de graaf en moest toen nog jong zijn geweest, in 1331 zoon genoemd van de Vrouwe van Wissekerke, welk ambacht men vermoed dat zijn moeder Aleid tot weduwe-goed had bekomen.
In 1336 was hij knape aan het hof van graaf Willem II van Holland, op 30 september 1337 was hij ridder toen hij een akte in verband met Voorne bezegelde. In 1339 kreeg hij een grafelijk voorrecht voor die van Veere en den Polder, voor Veere kreeg hij in 1341 tolvrijdom terwijl hij in 1346 in evengenoemde Polder (heer Wolferts nieuwe polder Insula) een kerk stichtte, waarover hij een geschil had met het abt van Middelburg. Op 21 juni 1345 behoorde hij bij de edelen die tegenover enkele steden, waarvan graaf Willem IV geld had geleend, voor deze vorst borg stonden.
In 1345 vinden we hem nog in de omgeving van graaf Willem IV, na wiens dood hij gewikkeld werd in de twisten tussen graaf Willem V en diens moeder keizerin Margaretha. Hij verleende aan zijn stad Veere, waarmee hij door Margaretha op 24 september 1346 beleend werd, in 1346 en 1349 uitgebreide privilegiën. Met zijn vrouw draagt hij in 1350 "die veste ende die woninghe te Dunebeke in Walcheren" op aan de graaf als leen. Bij deze belening beloofde deze, dat dit goed nimmer van Veere en Zandenburg zou worden gescheiden. Wolfert sneuvelt 6 jaar nadat zijn heer Willem IV van Holland bij de Slag bij Warns overlijdt, ook bij Warns tijdens een oproer.
